Zespół parkowo-pałacowy Bylickich w Żyznowie

Neoklasyczny pałac został wybudowany z cegły i kamienia przez rodzinę Łempickich w XIX w, na resztkach dawnego drewnianego dworu, wzmiankowanego w 1536 r. W skład zespołu pałacowo-parkowego wchodzą: pałac, budynek gospodarczy (dawne stajnie), budynki mieszkalne oraz park. Całość zespołu parkowo-pałacowego otacza potok Bonarówka oraz rzeka Stobnica.

Na przestrzeni lat właścicielami pałacu byli: Jabłonowscy, Łempiccy, Straszewscy. Ostatnim właścicielem posiadłości był Stanisław Bylicki, który nabył dwór od hrabiego Witolda Łosia. Żyznów należał do rodziny Bylickich w latach 1917-1944 r.

Przed 1877 r. właścicielka Żyznowa Maria Straszewska założyła park krajobrazowy przy pałacu, pełen pięknych okazów starych drzew. Można tu jeszcze dzisiaj podziwiać aleje kasztanową i lipową oraz dwa dęby mające około 150 lat, sosny kanadyjskie, graby i akacje. Wśród drzew i krzewów widnieją jeszcze tu i ówdzie kamienne posągi i rzeźby. Do dziś przetrwał prostokątny staw z wyspą. Od strony parku pałac zdobi piękna kolumnada z korynckimi kapitelami. Dawniej budynek posiadał drewniane urządzenia wodociągowe, które później zostały zmienione na metalowe. Dwór posiada piwnice sklepione kolebkowo z poł. XVII w. W 1920 r. dobudowano kręcone schody i dach pokryto gontem. Piękne wykończenie pałacu nadaje mu charakter eleganckiej i zamożnej siedziby szlacheckiej. Natomiast w elewacji ogrodowej znajduje się portyk wgłębny wsparty na ośmiu kolumnach z tarasem stanowiącym przedłużenie ogrodu, biegnący przez całą wysokość budynku.

W połowie XIX w. obok murowanego dworu istniał folwark mający cztery budynki murowane, trzy drewniane i ogromny sad nad rzeką (drugi zwany „Pawlapol”, miał dwa budynki murowane, dwa drewniane i położony był na północny wschód od dworu). Naprzeciwko pałacu po drugiej stronie rzeki w XVII w. wybudowano murowaną kaplicę, a w 1862 r. wzniesiono obok murowany kościół.

 W czasie II Wojny Światowej w pałacu znajdował się szpital wojskowy dla żołnierzy rosyjskich, przywożonych z frontu przebiegającego koło Gogołowa. Okres powojenny to zmiany przeznaczenia pałacu. Znajdował się tu szpital przeciwgruźliczy i sanatorium.

W drugiej połowie 1949 r. pałac został przejęty przez Kuratorium Okręgu Szkolnego Rzeszowskiego z zamiarem utworzenia w nim Państwowego Domu Dziecka. Powstał on na przełomie 1949/1950r. i istnieje do dziś. W miejscu, gdzie była staj­nia, został wybudowany Dom Ludowy.

Pałac nadal zachwyca architekturą, a otoczenie zachęca do spacerów i sesji fotograficznych.